Olé

Even een taalkundig hobbeltje. Het regent pijpestelen. It's raining cats and dogs, zeggen de Britten. En als het heftig sneeuwt, zoals nu het geval is in ons Wildewiese, hoe zeg je dat dan? Het sneeuwt poppen? Of pakken? Suggesties welkom; misschien wordt er wel iets verloot.

Het sneeuwt. Na een winter zonder wintersport in Wildewiese - volgens de Einheimischen niet eerder voorgekomen - en een zomerse t-shirtweek doet niets mij meer verbazen op de dag dat de lente begonnen is. Komende zaterdagnacht gaat de zomertijd in. Enfin, ik beloofde een verhaal over Spanjolen.

Hotel Panoramablick Wildewiese heeft, in de bijna vier maanden dat we hier de gastronoom uithangen, meer dan alleen Nederlanders mogen verwelkomen. Duitsers (jawohl), Britten, Vlamingen en Spanjaarden genoten van onze kostelijke gastvrijheid. De laatsten waren een klasse apart.

In alle vakanties die ik in Spanje doorbracht, was ik getuige van een geheel ander soort opvoeding van de jeugd dan de gemiddelde nuchtere Europeaan gewend is. Wie Asterix en Obelix in Hispanje gelezen heeft, weet dat Spaanse kinderen bijzonder gedrag kunnen vertonen. What's in a comic, zult u zeggen. 'De waarheid' zeg ik nu.

Vier Spaanse families waren in Hotel Panoramablick Wildewiese neergestreken, zoals zij dat schijnbaar ieder jaar plegen te doen. De mannen werkzaam in de financiële wereld van de Europese Unie in Frankfurt, de vrouwen verantwoordelijk voor het kroost. Ik heb geenszins verstand van opvoeden en wil dat graag zo houden. Maar het moet toch niet zo moeilijk zijn om naast het in de paëlla roeren, castagnettes spelen en het be-oleën van per schotel ontvangen stierengevechten tijd te steken in het creëren van onberispelijke mini-burgers. Dat kinderen herrie maken is tot daaraan toe. Maar ze moeten toch op tijd naar bed, bijkomend van al die indrukken? Zo niet Spaanse kinderen. Zij blijven op tot de ouders naar bed gaan. En die gaan laat naar bed. Fiësta permanente, gin-tonic drinkend. Vind je het gek dat de temperamentvolle bambino's de volgende dag wegens chronisch slaaptekort om het hardst schreeuwen om rust. Zo was daar de kleinste die qua volume iedereen versloeg. Om met Mart Smeets te spreken: met tien vingers in de neus. Aangezien de overige hotelgasten de rust van de Wildewiese hadden verkozen boven de chaos van, zeg de Spaanse ramblas, dacht ik te moeten ingrijpen. Kordaat maar geheel in rust stapte ik op het ventje af en keek hem liefdevol aan. Ik hurkte om de harmonie compleet te maken. Vervolgens plaatste ik als in trance mijn rechtervinger voor mijn mond en zei zachtjes 'ssssssssssssst'. Ik meende succesvol te zijn, want de kleine keek me gebiologeerd aan, terwijl ieder geluid wegstierf. Net toen ik trots dacht dat ik het toch maar eventjes fijntjes had opgelost, kwam er een ware Franco in het mannetje naar boven. Als in slowmotion transformeerde zijn mondje tot een gapend gat waaruit plots een schreeuw ontsnapte waar zelfs Spaanse honden geen brood van lusten. Ik had het gevoel alsof ik in een windtunnel stond. Volkomen gedesillusioneerd zocht ik een veilig heenkomen. De Spaanse furie (m/v) is niet te temmen. Olé.