In de maling

Rond 98 procent van onze bezoekers is van Nederlandse afkomst. Ik verkondig echter voortdurend dat Hotel Panoramablick Wildewiese geen Nederlands eiland moet worden. Ik ben dan ook blij verheugd dat steeds vaker Duitsers een kijkje komen nemen, nieuwsgierig geworden door de verhalen als zouden de koffie en hausgemachte Kuchen bij ons de moeite waard zijn. Zo ook afgelopen zondag.

Een statig echtpaar op leeftijd betrad schoorvoetend het pand. Dit waren Duitsers. Zoals Heike, onze kokkin, bij binnenkomst met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weet wie wat zal bestellen, zo kon over hun nationaliteit geen twijfel bestaan. Sommige Duitsers lijken zich gretig van het juk van de ijzeren omgangvormen te willen ontdoen. Met een bijna Nederlandse houding en bij voorbaat bereid tot tutoyeren komen ze binnen. Zo niet deze bezoekers, die de uitvinders leken van de formaliteit. Ik was op mijn hoede. Vooral nu een goede indruk achterlaten. Behoedzaam stelde ik een tafeltje aan het raam voor. Zonder een blijk van waardering werd om de kaart gevraagd. Of Heike het ook dit keer bij het rechte eind had weet ik niet. Wel duidelijk waren hun voortdurend priemende ogen die mijn allesbehalve bedrijfskleding aftastten. Minpuntje erbij. Zonder mijn authenticiteit te verloochenen gedroeg ik me verder allerhoffelijkst en dito vriendelijkst. Ach, dacht ik vergoeilijkend, ze zijn toch maar mooi binnengekomen en hebben naar eigen zeggen goed gegeten. Weer een schaap over de dam.

Net toen ik dacht dat het tijd werd voor de rekening vroeg de man naar buiten wijzend: "Kann man den mieten?" Ik volgde zijn hand, maar zag niets. "Bitte?", vroeg ik beleefd. "Kann man den Planwagen draussen mieten?", vroeg hij nu vollediger, wijzend onder het venster. In Wildewiese kun je daadwerkelijk een huifkartocht maken, maar ze komen nooit aan de achterkant van het hotel. Verbaasd over het feit dat er nu wel een zou rijden of staan, drukte ik mijn neus tegen het venster om naar beneden te kunnen kijken. Nog steeds zag ik niets. Amper in staat de volgende misser te incasseren keek ik de Duitser hulpeloos aan. "Den ersten April", zei hij met een grijns op zijn gezicht.