Spanning en sensatie in Zwolse sauna

Na het zwembroek-incident in Kassel (zie vorige blog) beloofde ik een ander memorabel sauna-verhaal uit de doeken te doen. Belofte maakt schuld.

Zo ging ik een jaar of twee geleden samen met mijn vriendin (inmiddels mijn vrouw) en mijn zus met vriend naar een sauna nabij Zwolle. Ze waren wat gespannen, want bezochten voor het eerst zo'n Finse vinding. Daarbij zat zuslief in de laatste fase van haar ongesteldheid en had zekerheidshalve een tampon geïnstalleerd. Normaal irrelevante en volstrekt misplaatste informatie, die dag echter cruciaal voor deze anekdote.

De sauna ten zuidoosten van Zwolle blijkt luidruchtig met veel 'ons-kent-ons-staarders'. Wie vaker in een sauna is geweest, weet wat ik bedoel. Ter zake. De Zwolse sauna herbergt twee direct naast elkaar gelegen binnenbaden. Een met placenta-warm en een met stervenskoud water. De twee baden worden van elkaar gescheiden door een borsthoog muurtje. Een beetje lenig iemand kan gemakkelijk van het ene bassin in het andere geraken. Zoniet mijn zus die, gehinderd door enige fysieke beperkingen, rugwaarts de oversteek tracht te maken van warm naar koud, steunend op haar handen.

Voor degenen aan de warme kant moet de aanblik van mijn nakende zus, als een hoogspringster die met holle rug over de lat tracht te komen, openbarend zijn geweest. Dat laatste omdat ze niet bepaald de indruk wekt vorderingen te boeken en boven de waterspiegel met haar benen naar het publiek e.e.a. nadrukkelijk etaleert. Uiteindelijk lukt het haar zittend op het muurtje te landen. Vervolgens draait zij op haar achterwerk, met haar benen omhoog, 180 graden met de klok mee om voorwaarts in het koude water te kunnen plonsen. Daar bevind ik mij. Zuslief blijft echter onhandig en met een van pijn voltrokken gezicht zitten en kermt: "Ik zit vast!"

Ik zit vast, ik zit vast, hoezo ik zit vast? Ze is naakt! Waar kan ze in vredesnaam aan vastzitten? Een hersenkraker. Textiel kan het niet zijn. Of het moet...? Inderdaad, het kleine beetje touw van haar tampon heeft zich tijdens de draai klem om een vrijwel onzichtbaar, net niet vergoten klein schroefje op het gememoreerde muurtje gewikkeld. Omdat mijn zus met haar wat onhandige bewegingen toch al de nodige aandacht trekt, verslapt deze allerminst vanwege het feit dat ik plots ogenschijnlijk als een bezetene tussen haar benen wroet. Wat ik ook probeer, het touwtje zit muurvast; is dat gezegde meteen verklaard. Mijn zus kijkt benauwd, want de tampon knelt door de maximale spanning van het touwtje - goeie kwaliteit - pijnlijk. Ik probeer ondertussen, wat letterlijk genomen mag worden, het draadje met mijn vingers te breken wat geenszins lukt. Het kermen van mijn zus wordt er niet minder op, zodat de aandacht van omstanders geenszins verslapt. Niet alleen mijn vingers verkleuren en zwellen als ware alpinistengrepen tijdens de beklimming van de onmogelijke Eiger-Nordwand, ook het schaamrood staat op mijn kaken, gadegeslagen door een horde naakte boeren met verder openvallende monden. De spanning komt tot een hoogtepunt. Het minuscule, maar dappere stukje vezel kan de druk niet langer aan, waarop de tampon met de snelheid van een gelanceerde torpedo pardoes in mijn handen schiet. Waar dit kleinood zich even daarvoor nog bevond, behoeft geen betoog.

Zus bevrijd, ik een fijn pakketje in mijn angstvallig snel dichtgeknepen knuist. Nog even snel de resten van het touwtje - nu zonder spanning, dus gemakkelijk - verwijderd, voor de meesten aan het zicht onttrokken door mijn nog bijkomende zus. Lachend als een boer die kiespijn heeft druip ik af.

Ik sluit af met de wetenschap dat prullenmanden in een saunacomplex even rijkelijk aanwezig zijn als Amsterdammertjes in Rotterdam, zodat ik nog enige tijd bewijs dat ik wel erg veel van mijn zus houd.


Volgende keer over een viertal Spaanse families die in ons hotel en masse, met amper postnataal kroost, bloemetjes tot laat buiten zetten. Om met Obelix te spreken: "Rare jongens, die Spanjaarden!"