Uit het hotel gemaakte foto
woensdag 28 februari 2007
Kleine lettertjes
De laatste dag...
...van februari 2007. Vandaag bleek onze kredietwaardigheid minder rooskleurig dan verwacht. Om voor een bepaald krediet in aanmerking te komen moest er 4% van het te lenen bedrag worden ingeleverd. Op grote bedragen betekent dit heel wat meer dan een slok op een borrel. Onze bank had geheel conform de voorwaarden gehandeld. De befaamde kleine lettertjes die ongetwijfeld openlijk bespoken zijn, maar in de hectiek van het moment niet geheel bewust geregistreerd, bleken achteraf genadeloos helder. Gevolg is dat we minder hebben dan gepland. En dat terwijl we voor een niet nader te bespreken grote uitgave staan. Deze tegenslag, gecombineerd met de ruim 10.000 euro die het zwembad heeft gekost om wederom zwemwaardig genoemd te kunnen worden, zorgt voor wat zure gezichten in Sauerland.
De winter heeft een paar keer een sleewit, maar nog geen skiwit tapijt opgeleverd, alhoewel de hagelstenen vandaag het doorgaande Nederlandse formaat de hielen lieten zien. Ondertussen zijn Hanneke en ik druk aan het kijken naar een auto die onze Audi A3 TDI met 200.000 op de teller en Nederlandse kentekenplaat gaat vervangen. Morgen rijden we om 8.00 AM naar Kastrop-Rauxel voorbij Dortmund voor de bezichtiging van een Kia Carnival TDI 2,9 automaat met 150 ps. Noortje, onze inmiddels 9,5 weken oude Labradorpup gaat vanzelfsprekend mee. Net als wij vindt ze autorijden immers een prettige bezigheid. Samen op weg naar een nieuw avontuur!
...van februari 2007. Vandaag bleek onze kredietwaardigheid minder rooskleurig dan verwacht. Om voor een bepaald krediet in aanmerking te komen moest er 4% van het te lenen bedrag worden ingeleverd. Op grote bedragen betekent dit heel wat meer dan een slok op een borrel. Onze bank had geheel conform de voorwaarden gehandeld. De befaamde kleine lettertjes die ongetwijfeld openlijk bespoken zijn, maar in de hectiek van het moment niet geheel bewust geregistreerd, bleken achteraf genadeloos helder. Gevolg is dat we minder hebben dan gepland. En dat terwijl we voor een niet nader te bespreken grote uitgave staan. Deze tegenslag, gecombineerd met de ruim 10.000 euro die het zwembad heeft gekost om wederom zwemwaardig genoemd te kunnen worden, zorgt voor wat zure gezichten in Sauerland.
De winter heeft een paar keer een sleewit, maar nog geen skiwit tapijt opgeleverd, alhoewel de hagelstenen vandaag het doorgaande Nederlandse formaat de hielen lieten zien. Ondertussen zijn Hanneke en ik druk aan het kijken naar een auto die onze Audi A3 TDI met 200.000 op de teller en Nederlandse kentekenplaat gaat vervangen. Morgen rijden we om 8.00 AM naar Kastrop-Rauxel voorbij Dortmund voor de bezichtiging van een Kia Carnival TDI 2,9 automaat met 150 ps. Noortje, onze inmiddels 9,5 weken oude Labradorpup gaat vanzelfsprekend mee. Net als wij vindt ze autorijden immers een prettige bezigheid. Samen op weg naar een nieuw avontuur!
maandag 26 februari 2007
Ins Blaue hinein...
Wat vooraf ging...
Mijn inmiddels schoonvader Hans en zijn vrouw Gita vonden een jaar of wat geleden via het blad Plus Hotel Panoramablick Wildewiese in Sauerland als bestemming voor een korte vakantie. Het enthousiasme over ligging, mogelijkheden en sfeer van het hotel prikkelde mijn toenmalige vriendin Hanneke, dochter van Hans, en mij, scribent dezes, om ook eens mee te gaan. En jawel, we waren verkocht, niet wetende wat deze uitspraak later voor impact zou hebben. Het hotel lag immers midden in een natuur- en skigebied en beschikte daarnaast over ruim zwembad en geliefde sauna. Na deze eerste kennismaking kwamen we regelmatig bijtanken in dit hotel met wonderschoon uitzicht over het land van de duizend bergen. In mei vorig jaar vielen we van onze stoel toen de eigenaren schoorvoetend aangaven dat het hotel al anderhalf jaar te koop stond. "Dan nemen wij vieren het toch over!" zeiden wij - Hans, bouwkundige; Gita, werkzaam in woon-zorgvoorziening 'De Gouden Leeuw' in Laag Keppel, Hanneke, net afgestudeerd in Nederlands recht en Jeroen, (Creativiteits)trainer, Communicatiewetenschapper en Cameraman bij Omroep Gelderland - bij wijze van grap in koor. Op 1 december 2006 - slechts een half jaar later - waren we vervolgens de nieuwe eigenaar in het kader van een uitspraak van mijn moeder: "Wat goed is komt snel".
Inmiddels hebben we er bijna drie maanden opzitten. "Met familie moet je wandelen, niet handelen" kwam met stip op een waar het de goedbedoelde adviezen betreft. Ook al hebben we gemerkt dat in de uitspraak een kern van waarheid schuil gaat, de gemaakte stap is juist gebleken. We stonden op een perron en er kwam die ene trein langs waarmee we intuïtief een reis moesten maken. Deficiënties op het gebied van horeca-ervaring - daar waar criticasters wat graag op wijzen - worden met het grootste gemak gecompenseerd door authenticiteit, enthousiasme en leergierigheid. Op de middelbare school stak ik weinig van op van een uiterst gestudeerde econoom met alle benodigde bevoegdheden, terwijl ik voor het vak economie ineens ruime voldoendes haalde toen een sympathieke praktijkman zonder al te veel didactische bagage de lessen overnam. Het kan verkeren, om met Bredero te spreken.
Dat er in Wildewiese nog toe geen sneeuw van betekenis is gevallen en slechts acht dagen sleepret heeft opgeleverd, kon de vele gasten amper deren. Op een enkeling na die een vijf-sterrenhotel had verwacht is iedereen enthousiast, boekt opnieuw en pinkt soms een traan weg bij het afscheid. De teerling is geworpen, de bijzondere treinreis heeft een aanvang genomen. Niet de bestemming is belangrijk, maar de avonturen onderweg. In mijn hoofd schijnt de zon volop, terwijl de paar donderbuien zorgen voor het klaren van de lucht.
Even mijn laatste spreuk ventileren: Hotel Panoramablick Wildewiese, zo dichtbij en toch zo buitenland. Nieuwsgierig? www.wildewiese.nl
Mijn inmiddels schoonvader Hans en zijn vrouw Gita vonden een jaar of wat geleden via het blad Plus Hotel Panoramablick Wildewiese in Sauerland als bestemming voor een korte vakantie. Het enthousiasme over ligging, mogelijkheden en sfeer van het hotel prikkelde mijn toenmalige vriendin Hanneke, dochter van Hans, en mij, scribent dezes, om ook eens mee te gaan. En jawel, we waren verkocht, niet wetende wat deze uitspraak later voor impact zou hebben. Het hotel lag immers midden in een natuur- en skigebied en beschikte daarnaast over ruim zwembad en geliefde sauna. Na deze eerste kennismaking kwamen we regelmatig bijtanken in dit hotel met wonderschoon uitzicht over het land van de duizend bergen. In mei vorig jaar vielen we van onze stoel toen de eigenaren schoorvoetend aangaven dat het hotel al anderhalf jaar te koop stond. "Dan nemen wij vieren het toch over!" zeiden wij - Hans, bouwkundige; Gita, werkzaam in woon-zorgvoorziening 'De Gouden Leeuw' in Laag Keppel, Hanneke, net afgestudeerd in Nederlands recht en Jeroen, (Creativiteits)trainer, Communicatiewetenschapper en Cameraman bij Omroep Gelderland - bij wijze van grap in koor. Op 1 december 2006 - slechts een half jaar later - waren we vervolgens de nieuwe eigenaar in het kader van een uitspraak van mijn moeder: "Wat goed is komt snel".
Inmiddels hebben we er bijna drie maanden opzitten. "Met familie moet je wandelen, niet handelen" kwam met stip op een waar het de goedbedoelde adviezen betreft. Ook al hebben we gemerkt dat in de uitspraak een kern van waarheid schuil gaat, de gemaakte stap is juist gebleken. We stonden op een perron en er kwam die ene trein langs waarmee we intuïtief een reis moesten maken. Deficiënties op het gebied van horeca-ervaring - daar waar criticasters wat graag op wijzen - worden met het grootste gemak gecompenseerd door authenticiteit, enthousiasme en leergierigheid. Op de middelbare school stak ik weinig van op van een uiterst gestudeerde econoom met alle benodigde bevoegdheden, terwijl ik voor het vak economie ineens ruime voldoendes haalde toen een sympathieke praktijkman zonder al te veel didactische bagage de lessen overnam. Het kan verkeren, om met Bredero te spreken.
Dat er in Wildewiese nog toe geen sneeuw van betekenis is gevallen en slechts acht dagen sleepret heeft opgeleverd, kon de vele gasten amper deren. Op een enkeling na die een vijf-sterrenhotel had verwacht is iedereen enthousiast, boekt opnieuw en pinkt soms een traan weg bij het afscheid. De teerling is geworpen, de bijzondere treinreis heeft een aanvang genomen. Niet de bestemming is belangrijk, maar de avonturen onderweg. In mijn hoofd schijnt de zon volop, terwijl de paar donderbuien zorgen voor het klaren van de lucht.
Even mijn laatste spreuk ventileren: Hotel Panoramablick Wildewiese, zo dichtbij en toch zo buitenland. Nieuwsgierig? www.wildewiese.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)
