Noortje, 18 weken
Noortje, 8 weken
zondag 29 april 2007
woensdag 4 april 2007
In de maling
Rond 98 procent van onze bezoekers is van Nederlandse afkomst. Ik verkondig echter voortdurend dat Hotel Panoramablick Wildewiese geen Nederlands eiland moet worden. Ik ben dan ook blij verheugd dat steeds vaker Duitsers een kijkje komen nemen, nieuwsgierig geworden door de verhalen als zouden de koffie en hausgemachte Kuchen bij ons de moeite waard zijn. Zo ook afgelopen zondag.
Een statig echtpaar op leeftijd betrad schoorvoetend het pand. Dit waren Duitsers. Zoals Heike, onze kokkin, bij binnenkomst met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weet wie wat zal bestellen, zo kon over hun nationaliteit geen twijfel bestaan. Sommige Duitsers lijken zich gretig van het juk van de ijzeren omgangvormen te willen ontdoen. Met een bijna Nederlandse houding en bij voorbaat bereid tot tutoyeren komen ze binnen. Zo niet deze bezoekers, die de uitvinders leken van de formaliteit. Ik was op mijn hoede. Vooral nu een goede indruk achterlaten. Behoedzaam stelde ik een tafeltje aan het raam voor. Zonder een blijk van waardering werd om de kaart gevraagd. Of Heike het ook dit keer bij het rechte eind had weet ik niet. Wel duidelijk waren hun voortdurend priemende ogen die mijn allesbehalve bedrijfskleding aftastten. Minpuntje erbij. Zonder mijn authenticiteit te verloochenen gedroeg ik me verder allerhoffelijkst en dito vriendelijkst. Ach, dacht ik vergoeilijkend, ze zijn toch maar mooi binnengekomen en hebben naar eigen zeggen goed gegeten. Weer een schaap over de dam.
Net toen ik dacht dat het tijd werd voor de rekening vroeg de man naar buiten wijzend: "Kann man den mieten?" Ik volgde zijn hand, maar zag niets. "Bitte?", vroeg ik beleefd. "Kann man den Planwagen draussen mieten?", vroeg hij nu vollediger, wijzend onder het venster. In Wildewiese kun je daadwerkelijk een huifkartocht maken, maar ze komen nooit aan de achterkant van het hotel. Verbaasd over het feit dat er nu wel een zou rijden of staan, drukte ik mijn neus tegen het venster om naar beneden te kunnen kijken. Nog steeds zag ik niets. Amper in staat de volgende misser te incasseren keek ik de Duitser hulpeloos aan. "Den ersten April", zei hij met een grijns op zijn gezicht.
Een statig echtpaar op leeftijd betrad schoorvoetend het pand. Dit waren Duitsers. Zoals Heike, onze kokkin, bij binnenkomst met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weet wie wat zal bestellen, zo kon over hun nationaliteit geen twijfel bestaan. Sommige Duitsers lijken zich gretig van het juk van de ijzeren omgangvormen te willen ontdoen. Met een bijna Nederlandse houding en bij voorbaat bereid tot tutoyeren komen ze binnen. Zo niet deze bezoekers, die de uitvinders leken van de formaliteit. Ik was op mijn hoede. Vooral nu een goede indruk achterlaten. Behoedzaam stelde ik een tafeltje aan het raam voor. Zonder een blijk van waardering werd om de kaart gevraagd. Of Heike het ook dit keer bij het rechte eind had weet ik niet. Wel duidelijk waren hun voortdurend priemende ogen die mijn allesbehalve bedrijfskleding aftastten. Minpuntje erbij. Zonder mijn authenticiteit te verloochenen gedroeg ik me verder allerhoffelijkst en dito vriendelijkst. Ach, dacht ik vergoeilijkend, ze zijn toch maar mooi binnengekomen en hebben naar eigen zeggen goed gegeten. Weer een schaap over de dam.
Net toen ik dacht dat het tijd werd voor de rekening vroeg de man naar buiten wijzend: "Kann man den mieten?" Ik volgde zijn hand, maar zag niets. "Bitte?", vroeg ik beleefd. "Kann man den Planwagen draussen mieten?", vroeg hij nu vollediger, wijzend onder het venster. In Wildewiese kun je daadwerkelijk een huifkartocht maken, maar ze komen nooit aan de achterkant van het hotel. Verbaasd over het feit dat er nu wel een zou rijden of staan, drukte ik mijn neus tegen het venster om naar beneden te kunnen kijken. Nog steeds zag ik niets. Amper in staat de volgende misser te incasseren keek ik de Duitser hulpeloos aan. "Den ersten April", zei hij met een grijns op zijn gezicht.
woensdag 21 maart 2007
Olé
Even een taalkundig hobbeltje. Het regent pijpestelen. It's raining cats and dogs, zeggen de Britten. En als het heftig sneeuwt, zoals nu het geval is in ons Wildewiese, hoe zeg je dat dan? Het sneeuwt poppen? Of pakken? Suggesties welkom; misschien wordt er wel iets verloot.
Het sneeuwt. Na een winter zonder wintersport in Wildewiese - volgens de Einheimischen niet eerder voorgekomen - en een zomerse t-shirtweek doet niets mij meer verbazen op de dag dat de lente begonnen is. Komende zaterdagnacht gaat de zomertijd in. Enfin, ik beloofde een verhaal over Spanjolen.
Hotel Panoramablick Wildewiese heeft, in de bijna vier maanden dat we hier de gastronoom uithangen, meer dan alleen Nederlanders mogen verwelkomen. Duitsers (jawohl), Britten, Vlamingen en Spanjaarden genoten van onze kostelijke gastvrijheid. De laatsten waren een klasse apart.
In alle vakanties die ik in Spanje doorbracht, was ik getuige van een geheel ander soort opvoeding van de jeugd dan de gemiddelde nuchtere Europeaan gewend is. Wie Asterix en Obelix in Hispanje gelezen heeft, weet dat Spaanse kinderen bijzonder gedrag kunnen vertonen. What's in a comic, zult u zeggen. 'De waarheid' zeg ik nu.
Vier Spaanse families waren in Hotel Panoramablick Wildewiese neergestreken, zoals zij dat schijnbaar ieder jaar plegen te doen. De mannen werkzaam in de financiële wereld van de Europese Unie in Frankfurt, de vrouwen verantwoordelijk voor het kroost. Ik heb geenszins verstand van opvoeden en wil dat graag zo houden. Maar het moet toch niet zo moeilijk zijn om naast het in de paëlla roeren, castagnettes spelen en het be-oleën van per schotel ontvangen stierengevechten tijd te steken in het creëren van onberispelijke mini-burgers. Dat kinderen herrie maken is tot daaraan toe. Maar ze moeten toch op tijd naar bed, bijkomend van al die indrukken? Zo niet Spaanse kinderen. Zij blijven op tot de ouders naar bed gaan. En die gaan laat naar bed. Fiësta permanente, gin-tonic drinkend. Vind je het gek dat de temperamentvolle bambino's de volgende dag wegens chronisch slaaptekort om het hardst schreeuwen om rust. Zo was daar de kleinste die qua volume iedereen versloeg. Om met Mart Smeets te spreken: met tien vingers in de neus. Aangezien de overige hotelgasten de rust van de Wildewiese hadden verkozen boven de chaos van, zeg de Spaanse ramblas, dacht ik te moeten ingrijpen. Kordaat maar geheel in rust stapte ik op het ventje af en keek hem liefdevol aan. Ik hurkte om de harmonie compleet te maken. Vervolgens plaatste ik als in trance mijn rechtervinger voor mijn mond en zei zachtjes 'ssssssssssssst'. Ik meende succesvol te zijn, want de kleine keek me gebiologeerd aan, terwijl ieder geluid wegstierf. Net toen ik trots dacht dat ik het toch maar eventjes fijntjes had opgelost, kwam er een ware Franco in het mannetje naar boven. Als in slowmotion transformeerde zijn mondje tot een gapend gat waaruit plots een schreeuw ontsnapte waar zelfs Spaanse honden geen brood van lusten. Ik had het gevoel alsof ik in een windtunnel stond. Volkomen gedesillusioneerd zocht ik een veilig heenkomen. De Spaanse furie (m/v) is niet te temmen. Olé.
Het sneeuwt. Na een winter zonder wintersport in Wildewiese - volgens de Einheimischen niet eerder voorgekomen - en een zomerse t-shirtweek doet niets mij meer verbazen op de dag dat de lente begonnen is. Komende zaterdagnacht gaat de zomertijd in. Enfin, ik beloofde een verhaal over Spanjolen.
Hotel Panoramablick Wildewiese heeft, in de bijna vier maanden dat we hier de gastronoom uithangen, meer dan alleen Nederlanders mogen verwelkomen. Duitsers (jawohl), Britten, Vlamingen en Spanjaarden genoten van onze kostelijke gastvrijheid. De laatsten waren een klasse apart.
In alle vakanties die ik in Spanje doorbracht, was ik getuige van een geheel ander soort opvoeding van de jeugd dan de gemiddelde nuchtere Europeaan gewend is. Wie Asterix en Obelix in Hispanje gelezen heeft, weet dat Spaanse kinderen bijzonder gedrag kunnen vertonen. What's in a comic, zult u zeggen. 'De waarheid' zeg ik nu.
Vier Spaanse families waren in Hotel Panoramablick Wildewiese neergestreken, zoals zij dat schijnbaar ieder jaar plegen te doen. De mannen werkzaam in de financiële wereld van de Europese Unie in Frankfurt, de vrouwen verantwoordelijk voor het kroost. Ik heb geenszins verstand van opvoeden en wil dat graag zo houden. Maar het moet toch niet zo moeilijk zijn om naast het in de paëlla roeren, castagnettes spelen en het be-oleën van per schotel ontvangen stierengevechten tijd te steken in het creëren van onberispelijke mini-burgers. Dat kinderen herrie maken is tot daaraan toe. Maar ze moeten toch op tijd naar bed, bijkomend van al die indrukken? Zo niet Spaanse kinderen. Zij blijven op tot de ouders naar bed gaan. En die gaan laat naar bed. Fiësta permanente, gin-tonic drinkend. Vind je het gek dat de temperamentvolle bambino's de volgende dag wegens chronisch slaaptekort om het hardst schreeuwen om rust. Zo was daar de kleinste die qua volume iedereen versloeg. Om met Mart Smeets te spreken: met tien vingers in de neus. Aangezien de overige hotelgasten de rust van de Wildewiese hadden verkozen boven de chaos van, zeg de Spaanse ramblas, dacht ik te moeten ingrijpen. Kordaat maar geheel in rust stapte ik op het ventje af en keek hem liefdevol aan. Ik hurkte om de harmonie compleet te maken. Vervolgens plaatste ik als in trance mijn rechtervinger voor mijn mond en zei zachtjes 'ssssssssssssst'. Ik meende succesvol te zijn, want de kleine keek me gebiologeerd aan, terwijl ieder geluid wegstierf. Net toen ik trots dacht dat ik het toch maar eventjes fijntjes had opgelost, kwam er een ware Franco in het mannetje naar boven. Als in slowmotion transformeerde zijn mondje tot een gapend gat waaruit plots een schreeuw ontsnapte waar zelfs Spaanse honden geen brood van lusten. Ik had het gevoel alsof ik in een windtunnel stond. Volkomen gedesillusioneerd zocht ik een veilig heenkomen. De Spaanse furie (m/v) is niet te temmen. Olé.
woensdag 14 maart 2007
Spanning en sensatie in Zwolse sauna
Na het zwembroek-incident in Kassel (zie vorige blog) beloofde ik een ander memorabel sauna-verhaal uit de doeken te doen. Belofte maakt schuld.
Zo ging ik een jaar of twee geleden samen met mijn vriendin (inmiddels mijn vrouw) en mijn zus met vriend naar een sauna nabij Zwolle. Ze waren wat gespannen, want bezochten voor het eerst zo'n Finse vinding. Daarbij zat zuslief in de laatste fase van haar ongesteldheid en had zekerheidshalve een tampon geïnstalleerd. Normaal irrelevante en volstrekt misplaatste informatie, die dag echter cruciaal voor deze anekdote.
De sauna ten zuidoosten van Zwolle blijkt luidruchtig met veel 'ons-kent-ons-staarders'. Wie vaker in een sauna is geweest, weet wat ik bedoel. Ter zake. De Zwolse sauna herbergt twee direct naast elkaar gelegen binnenbaden. Een met placenta-warm en een met stervenskoud water. De twee baden worden van elkaar gescheiden door een borsthoog muurtje. Een beetje lenig iemand kan gemakkelijk van het ene bassin in het andere geraken. Zoniet mijn zus die, gehinderd door enige fysieke beperkingen, rugwaarts de oversteek tracht te maken van warm naar koud, steunend op haar handen.
Voor degenen aan de warme kant moet de aanblik van mijn nakende zus, als een hoogspringster die met holle rug over de lat tracht te komen, openbarend zijn geweest. Dat laatste omdat ze niet bepaald de indruk wekt vorderingen te boeken en boven de waterspiegel met haar benen naar het publiek e.e.a. nadrukkelijk etaleert. Uiteindelijk lukt het haar zittend op het muurtje te landen. Vervolgens draait zij op haar achterwerk, met haar benen omhoog, 180 graden met de klok mee om voorwaarts in het koude water te kunnen plonsen. Daar bevind ik mij. Zuslief blijft echter onhandig en met een van pijn voltrokken gezicht zitten en kermt: "Ik zit vast!"
Ik zit vast, ik zit vast, hoezo ik zit vast? Ze is naakt! Waar kan ze in vredesnaam aan vastzitten? Een hersenkraker. Textiel kan het niet zijn. Of het moet...? Inderdaad, het kleine beetje touw van haar tampon heeft zich tijdens de draai klem om een vrijwel onzichtbaar, net niet vergoten klein schroefje op het gememoreerde muurtje gewikkeld. Omdat mijn zus met haar wat onhandige bewegingen toch al de nodige aandacht trekt, verslapt deze allerminst vanwege het feit dat ik plots ogenschijnlijk als een bezetene tussen haar benen wroet. Wat ik ook probeer, het touwtje zit muurvast; is dat gezegde meteen verklaard. Mijn zus kijkt benauwd, want de tampon knelt door de maximale spanning van het touwtje - goeie kwaliteit - pijnlijk. Ik probeer ondertussen, wat letterlijk genomen mag worden, het draadje met mijn vingers te breken wat geenszins lukt. Het kermen van mijn zus wordt er niet minder op, zodat de aandacht van omstanders geenszins verslapt. Niet alleen mijn vingers verkleuren en zwellen als ware alpinistengrepen tijdens de beklimming van de onmogelijke Eiger-Nordwand, ook het schaamrood staat op mijn kaken, gadegeslagen door een horde naakte boeren met verder openvallende monden. De spanning komt tot een hoogtepunt. Het minuscule, maar dappere stukje vezel kan de druk niet langer aan, waarop de tampon met de snelheid van een gelanceerde torpedo pardoes in mijn handen schiet. Waar dit kleinood zich even daarvoor nog bevond, behoeft geen betoog.
Zus bevrijd, ik een fijn pakketje in mijn angstvallig snel dichtgeknepen knuist. Nog even snel de resten van het touwtje - nu zonder spanning, dus gemakkelijk - verwijderd, voor de meesten aan het zicht onttrokken door mijn nog bijkomende zus. Lachend als een boer die kiespijn heeft druip ik af.
Ik sluit af met de wetenschap dat prullenmanden in een saunacomplex even rijkelijk aanwezig zijn als Amsterdammertjes in Rotterdam, zodat ik nog enige tijd bewijs dat ik wel erg veel van mijn zus houd.
Volgende keer over een viertal Spaanse families die in ons hotel en masse, met amper postnataal kroost, bloemetjes tot laat buiten zetten. Om met Obelix te spreken: "Rare jongens, die Spanjaarden!"
vrijdag 9 maart 2007
Zzzzzz....wembroek
Het valt niet mee om regelmatig te bloggen als de plicht voortdurend roept, vrijwel 24/7. Daarom was het ook zo aangenaam dat Hanneke en ik voor het eerst twee dagen achter elkaar vrij konden nemen. Er waren weinig gasten, zodat Hans en Gita, respectievelijk mijn schoonvader en mijn stiefschoonmoeder, het makkelijk samen af konden. Hard werken is leuk, maar afstand nemen en de boel de boel laten ronduit hilarisch (in verhouding tot leuk). Daarom besloten we er met de heilige koe op uit te trekken.
Ik las ooit over de schoonheid van Rothenburg ob der Tauber aan de Romantische Strasse, maar daar werd gezien de beperkte tijd en afstand van afgezien. Some other time. We vertrokken richting Winterberg, het Sodom en Gomora van Sauerland. De oplettende lezertjes zullen weten dat de reis gedrieën werd aanvaard: Hanneke, onze 11 weken oude Labrador Noortje en uw scribent. Opvallend was wederom het overweldigende aantal als luciferhoutjes geknapte bomen onderweg als gevolg van de orkaan Kyril in januari. Winterberg deed zijn naam geen eer aan, alhoewel er ruim boven nul graden wel werd geskied op door sneeuwkanonnen bespoten pistes. Ik kan er kritisch gekrakeel op loslaten, maar als ik zeg dat het er niet uitzag moet dat maar volstaan. We nuttigden ontbijt bij MacDonald's om ter plekke in stijl te consumeren. Na deze moreel verderfelijke handeling besloten de drie oostwaarts te trekken. Noortje was onderweg nog vermakelijk tijdens haar eerste confrontatie met zwarte zwanen tijdens een pitsstop bij een vijver.
Na lommerrijke omzwervingen landden we in Kassel, een indrukwekkende stad met vele culturele erfgoederen. Dankzij VVV-informatie werd gekozen voor een aan het prachtig aangelegde park Willemshöhe grenzend vier-sterrenhotel met sauna en zwembad. Eerst per (gratis) tram naar het centrum en daar eigenlijk alleen maar natgeregend. Noortje was op de terugweg een bibberend hoopje nat-zwarte wol die met veel liefde warm werd gehouden op mijn schoot. Bij een pizzeria genoten van Italiaanse deegwaren totdat rokende ouders met jengelende kinderen de vakantieroes doorbraken. Tijdens een verkwikkende saunagang heerlijk in slaap gevallen met mijn hoofd op wat ik dacht dat mijn zwembroek was (in een sauna ontdoe je je van textiel dat je even daarvoor nodig had in het zwembad). De rechtmatige eigenaar haalde me ruw uit mijn droom en zei dat zijn zwembroek geen hoofdkussen was. Zoiets ontken je doorgaans niet, waarop ik hem slaperig en me afvragend waar mijn zwembroek gebleven was zijn eigendom teruggaf. Het kan verkeren.
Na een goede nacht, een zeer smakelijk en uitgebreid ontbijtbuffet werd een prachtige wandeling gemaakt in het naastgelegen park. In Brilon kochten we traditiegetrouw cadeautjes voor het achterblijvende werkende koppel. In Nass sloten we de dag en de dagen vrij af met opnieuw een bezoek aan de sauna. Dit keer een saunacomplex waar textiel in het geheel niet in beeld was. Je zou immers op een verkeerde zwembroek in slaap kunnen vallen. Volgende keer een memorabel saunaverhaal met mijn zus in de buurt van Zwolle.
Ik las ooit over de schoonheid van Rothenburg ob der Tauber aan de Romantische Strasse, maar daar werd gezien de beperkte tijd en afstand van afgezien. Some other time. We vertrokken richting Winterberg, het Sodom en Gomora van Sauerland. De oplettende lezertjes zullen weten dat de reis gedrieën werd aanvaard: Hanneke, onze 11 weken oude Labrador Noortje en uw scribent. Opvallend was wederom het overweldigende aantal als luciferhoutjes geknapte bomen onderweg als gevolg van de orkaan Kyril in januari. Winterberg deed zijn naam geen eer aan, alhoewel er ruim boven nul graden wel werd geskied op door sneeuwkanonnen bespoten pistes. Ik kan er kritisch gekrakeel op loslaten, maar als ik zeg dat het er niet uitzag moet dat maar volstaan. We nuttigden ontbijt bij MacDonald's om ter plekke in stijl te consumeren. Na deze moreel verderfelijke handeling besloten de drie oostwaarts te trekken. Noortje was onderweg nog vermakelijk tijdens haar eerste confrontatie met zwarte zwanen tijdens een pitsstop bij een vijver.
Na lommerrijke omzwervingen landden we in Kassel, een indrukwekkende stad met vele culturele erfgoederen. Dankzij VVV-informatie werd gekozen voor een aan het prachtig aangelegde park Willemshöhe grenzend vier-sterrenhotel met sauna en zwembad. Eerst per (gratis) tram naar het centrum en daar eigenlijk alleen maar natgeregend. Noortje was op de terugweg een bibberend hoopje nat-zwarte wol die met veel liefde warm werd gehouden op mijn schoot. Bij een pizzeria genoten van Italiaanse deegwaren totdat rokende ouders met jengelende kinderen de vakantieroes doorbraken. Tijdens een verkwikkende saunagang heerlijk in slaap gevallen met mijn hoofd op wat ik dacht dat mijn zwembroek was (in een sauna ontdoe je je van textiel dat je even daarvoor nodig had in het zwembad). De rechtmatige eigenaar haalde me ruw uit mijn droom en zei dat zijn zwembroek geen hoofdkussen was. Zoiets ontken je doorgaans niet, waarop ik hem slaperig en me afvragend waar mijn zwembroek gebleven was zijn eigendom teruggaf. Het kan verkeren.
Na een goede nacht, een zeer smakelijk en uitgebreid ontbijtbuffet werd een prachtige wandeling gemaakt in het naastgelegen park. In Brilon kochten we traditiegetrouw cadeautjes voor het achterblijvende werkende koppel. In Nass sloten we de dag en de dagen vrij af met opnieuw een bezoek aan de sauna. Dit keer een saunacomplex waar textiel in het geheel niet in beeld was. Je zou immers op een verkeerde zwembroek in slaap kunnen vallen. Volgende keer een memorabel saunaverhaal met mijn zus in de buurt van Zwolle.
woensdag 28 februari 2007
Kleine lettertjes
De laatste dag...
...van februari 2007. Vandaag bleek onze kredietwaardigheid minder rooskleurig dan verwacht. Om voor een bepaald krediet in aanmerking te komen moest er 4% van het te lenen bedrag worden ingeleverd. Op grote bedragen betekent dit heel wat meer dan een slok op een borrel. Onze bank had geheel conform de voorwaarden gehandeld. De befaamde kleine lettertjes die ongetwijfeld openlijk bespoken zijn, maar in de hectiek van het moment niet geheel bewust geregistreerd, bleken achteraf genadeloos helder. Gevolg is dat we minder hebben dan gepland. En dat terwijl we voor een niet nader te bespreken grote uitgave staan. Deze tegenslag, gecombineerd met de ruim 10.000 euro die het zwembad heeft gekost om wederom zwemwaardig genoemd te kunnen worden, zorgt voor wat zure gezichten in Sauerland.
De winter heeft een paar keer een sleewit, maar nog geen skiwit tapijt opgeleverd, alhoewel de hagelstenen vandaag het doorgaande Nederlandse formaat de hielen lieten zien. Ondertussen zijn Hanneke en ik druk aan het kijken naar een auto die onze Audi A3 TDI met 200.000 op de teller en Nederlandse kentekenplaat gaat vervangen. Morgen rijden we om 8.00 AM naar Kastrop-Rauxel voorbij Dortmund voor de bezichtiging van een Kia Carnival TDI 2,9 automaat met 150 ps. Noortje, onze inmiddels 9,5 weken oude Labradorpup gaat vanzelfsprekend mee. Net als wij vindt ze autorijden immers een prettige bezigheid. Samen op weg naar een nieuw avontuur!
...van februari 2007. Vandaag bleek onze kredietwaardigheid minder rooskleurig dan verwacht. Om voor een bepaald krediet in aanmerking te komen moest er 4% van het te lenen bedrag worden ingeleverd. Op grote bedragen betekent dit heel wat meer dan een slok op een borrel. Onze bank had geheel conform de voorwaarden gehandeld. De befaamde kleine lettertjes die ongetwijfeld openlijk bespoken zijn, maar in de hectiek van het moment niet geheel bewust geregistreerd, bleken achteraf genadeloos helder. Gevolg is dat we minder hebben dan gepland. En dat terwijl we voor een niet nader te bespreken grote uitgave staan. Deze tegenslag, gecombineerd met de ruim 10.000 euro die het zwembad heeft gekost om wederom zwemwaardig genoemd te kunnen worden, zorgt voor wat zure gezichten in Sauerland.
De winter heeft een paar keer een sleewit, maar nog geen skiwit tapijt opgeleverd, alhoewel de hagelstenen vandaag het doorgaande Nederlandse formaat de hielen lieten zien. Ondertussen zijn Hanneke en ik druk aan het kijken naar een auto die onze Audi A3 TDI met 200.000 op de teller en Nederlandse kentekenplaat gaat vervangen. Morgen rijden we om 8.00 AM naar Kastrop-Rauxel voorbij Dortmund voor de bezichtiging van een Kia Carnival TDI 2,9 automaat met 150 ps. Noortje, onze inmiddels 9,5 weken oude Labradorpup gaat vanzelfsprekend mee. Net als wij vindt ze autorijden immers een prettige bezigheid. Samen op weg naar een nieuw avontuur!
Abonneren op:
Posts (Atom)
